تأثیر ویسکوزیته اتر سلولز بر خواص ملات گچ

ویسکوزیته یک پارامتر ویژگی مهم اتر سلولز است. به طور کلی، هر چه ویسکوزیته بالاتر باشد، اثر حفظ آب ملات گچ بهتر است. با این حال، هر چه ویسکوزیته بیشتر باشد، وزن مولکولی اتر سلولز بیشتر است و حلالیت اتر سلولز بر این اساس کاهش می یابد. هرچه ویسکوزیته بیشتر باشد، اثر ضخیم شدن آشکارتر است، اما متناسب نیست. هر چه ویسکوزیته بیشتر باشد ملات مرطوب چسبندگی بیشتری خواهد داشت، در ساخت، عملکرد چسباندن اسکراپر و چسبندگی بالا به زیرلایه خواهد بود. اما افزایش مقاومت ساختاری خود ملات مرطوب مفید نیست. علاوه بر این، در طول ساخت، عملکرد ملات مرطوب ضد افتادگی مشخص نیست. در مقابل، مقداری متیل سلولز اصلاح شده با ویسکوزیته کم تا متوسط، بهبود در استحکام ساختاری ملات مرطوب را نشان داد. مصالح دیوارهای ساختمانی عمدتاً سازه های متخلخل هستند و قابلیت جذب آب دارند. و مصالح ساختمانی گچی که برای ساخت دیوار استفاده می شود، پس از افزودن مدولاسیون آب بر روی دیوار، رطوبت به راحتی توسط دیوار جذب می شود و باعث می شود که گچ رطوبت لازم برای هیدراتاسیون را نداشته باشد و در گچ کاری ساختمان با مشکل مواجه شود و استحکام چسبندگی کاهش یابد. بنابراین، ترک، درام توخالی، پوسته شدن و سایر مشکلات کیفیت وجود دارد. بهبود حفظ آب مصالح ساختمانی گچی می تواند مشکل کیفیت ساخت و ساز را حل کند و نیروی چسبندگی با دیوار را بهبود بخشد. بنابراین عامل نگهدارنده آب به یکی از افزودنی های مهم مصالح ساختمانی گچ تبدیل شده است.

به منظور تسهیل در ساخت و ساز از مواد پودری ساختمانی مانند گچ، گچ چسب، گچ درزگیر و بتونه گچ استفاده می شود و به دلیل فرآیند هیدراتاسیون همی هیدرات، دیرگیر گچ در تولید اضافه می شود تا زمان ساخت خمیر گچ طولانی شود. گچ با افزودن کندکننده به گچ مهار می شود، این نوع خمیر گچ باید 1 تا 2 ساعت قبل از گیرش روی دیوار بماند و بیشتر دیوارها خاصیت جذب آب دارند، به ویژه مصالح جدید دیوار سبک مانند دیوارهای آجری. دیوارهای بتنی هوادهی، پانل های عایق حرارتی سوراخ دار، بنابراین برای انجام عملیات نگهداری آب دوغاب گچ، برای جلوگیری از انتقال مقداری از دوغاب آب به دیوار، باعث سخت شدن خمیر گچ در هنگام کمبود آب می شود، هیدراتاسیون کامل نمی شود. ، باعث جدا شدن محل اتصال گچ و سطح دیوار، پوسته می شود. افزودن عامل نگهدارنده آب برای حفظ رطوبت موجود در خمیر گچ است تا از واکنش هیدراتاسیون خمیر گچ در سطح مشترک اطمینان حاصل شود و در نتیجه استحکام باند تضمین شود. عوامل متداول نگهدارنده آب، اترهای سلولزی هستند، مانند متیل سلولز (MC)، هیپروملوز (HPMC) ، هیدروکسی اتیل متیل سلولز (HEMC) و غیره. علاوه بر این، از پلی وینیل الکل، آلژینات سدیم، نشاسته اصلاح شده، دیاتومیت و پودر خاکی کمیاب نیز می توان برای بهبود احتباس آب استفاده کرد.