ویسکوزیته یک پارامتر مهم در خواص سلولز اتر است. به طور کلی، هرچه ویسکوزیته بالاتر باشد، اثر حفظ آب ملات گچ بهتر است. با این حال، هرچه ویسکوزیته بالاتر باشد، وزن مولکولی سلولز اتر بیشتر است و حلالیت سلولز اتر به همان نسبت کاهش می‌یابد. هرچه ویسکوزیته بالاتر باشد، اثر غلیظ شدن واضح‌تر است، اما متناسب نیست. هرچه ویسکوزیته بالاتر باشد، ملات مرطوب چسبنده‌تر خواهد بود، در ساخت و ساز، عملکرد خراشیدن و چسبندگی بالا به زیرلایه. اما برای افزایش مقاومت ساختاری خود ملات مرطوب مفید نیست. علاوه بر این، در طول ساخت و ساز، عملکرد ضد افت ملات مرطوب آشکار نیست. در مقابل، برخی از متیل سلولز اصلاح شده با ویسکوزیته کم تا متوسط، بهبود در مقاومت ساختاری ملات مرطوب را نشان دادند. مصالح دیوار ساختمانی اکثراً ساختارهای متخلخلی هستند و جذب آب دارند. و مصالح ساختمانی گچی که برای ساخت دیوار استفاده می‌شوند، پس از افزودن مدولاسیون آب به دیوار، رطوبت به راحتی توسط دیوار جذب می‌شود و باعث می‌شود گچ رطوبت لازم برای هیدراتاسیون را نداشته باشد، که باعث ایجاد مشکلاتی در ساخت گچ و کاهش استحکام اتصال می‌شود، در نتیجه ترک، حفره توخالی، پوسته پوسته شدن و سایر مشکلات کیفی ایجاد می‌شود. بهبود حفظ آب مصالح ساختمانی گچی می‌تواند مشکل کیفیت ساخت و ساز را حل کند و نیروی اتصال با دیوار را بهبود بخشد. بنابراین، عامل نگهدارنده آب به یکی از افزودنی‌های مهم مصالح ساختمانی گچی تبدیل شده است.
به منظور تسهیل ساخت و ساز، از مواد پودری ساختمانی مانند گچ، گچ چسب، گچ بندکشی و بتونه گچ استفاده می‌شود و در تولید، کندکننده گچ اضافه می‌شود تا زمان ساخت خمیر گچ طولانی‌تر شود، زیرا فرآیند هیدراتاسیون گچ نیمه هیدرات با افزودن کندکننده به گچ مهار می‌شود، این نوع خمیر گچ باید قبل از گیرش ۱ تا ۲ ساعت روی دیوار بماند و بیشتر دیوارها خاصیت جذب آب دارند، به ویژه مصالح دیواری سبک جدید مانند دیوارهای آجری، دیوارهای بتنی هوادهی، پانل‌های عایق حرارتی سوراخ‌دار، بنابراین برای انجام عملیات نگهداری آب دوغاب گچ، برای جلوگیری از انتقال مقداری از دوغاب آب به دیوار، باعث می‌شود که خمیر گچ در صورت کمبود آب سفت شود، هیدراتاسیون کامل نیست و باعث می‌شود گچ و سطح دیوار از هم جدا شوند و پوسته تشکیل شود. افزودن عامل نگهدارنده آب برای حفظ رطوبت موجود در خمیر گچ، برای اطمینان از واکنش هیدراتاسیون خمیر گچ در سطح مشترک و در نتیجه تضمین استحکام پیوند است. عوامل نگهدارنده آب رایج، اترهای سلولزی مانند متیل سلولز (MC)، هیپروملوز (HPMC) ، هیدروکسی اتیل متیل سلولز (HEMC) و غیره. علاوه بر این، پلی وینیل الکل، آلژینات سدیم، نشاسته اصلاح شده، دیاتومیت و پودر عناصر کمیاب نیز می‌توانند برای بهبود احتباس آب استفاده شوند.
زمان ارسال: ۲۶ ژوئیه ۲۰۲۳